Aafke Romeijn (1986) is een popster, journalist en onderwijsveteraan. Met een frisse blik en inspiratie ontmantelt en doorbreekt ze de meest vastgeroeste patronen in al deze wereldjes. Haar tweede album Je Doet Je Best Maar ligt nu in de winkel en ze heeft net haar eerste kind gekregen.
Aisha Mansaray (28) is het resultaat van een Nederlandse en een Sierra Leoon, en is doorgaans te herkennen aan een enorme bos haar. Zij groeide op met een enorme voorliefde voor Britse accenten en nieuwsgierigheid naar het onbekende. Niet geheel onverwachts studeerde ze dus Engelse Taal & Cultuur en Interculturele Communicatie aan de Universiteit van Utrecht. Ondertussen schreef ze blogs (o.a. voor KLM) en werkte ze voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Kaapstad. Hier in Amsterdam doet ze wel eens burpees, begint vaak aan 6 boeken tegelijk (maar leest er zelden eentje uit), en spaart ze voor een verhuizing naar de andere kant van de wereld.
Amarens Eggeraat (23) studeert aan de UvA en schrijft mediakritieken voor Vrij Nederland. Ze was vroeger Hadjar's favoriete columnist-in-spé als redacteur bij Spunk. Inmiddels is Amarens een topauteur en kunnen we haar weinig meer leren, dus deelt ze zelf op Vileine wat historische en sociale lesjes uit.
Andrea Wiegman (1973) is historicus en trend forecaster. Ze gelooft dat Angelina Jolie goede kaarten heeft om in 2024 president van Amerika of zelfs president van de wereld te worden. Sinds 2014 werkt ze samen met Steven Mark Klein (NY, USA) aan het idee JOLIE2024. Jolie is de perfecte vrouwelijke presidentiele kandidaat. De 21e eeuw is vrouwelijk. ‘Noem het het scenario naïef, noem het fantastisch, noem het onmogelijk’, zo zeggen zij, maar het openen van ogen in andere richtingen, dat is waarom het zo interessant is om toekomstscenario’s verder uit te diepen.
Anna de Hooge (1996) gelooft in eeuwige twijfel, vooral over vanzelfsprekendheden. Naar bed draagt ze niet Chanel No.5, maar een roze Disneyprinsessenpyjama. Ooit deed ze modellenwerk, waarbij ze menig fotograaf en visagist lastig viel met meningen over sociaal onrecht. Toen is ze maar gaan studeren. Een hoogtepunt uit haar carrière was de avond dat ze, tegenover volkszanger Frans Duijts, aan tafel zat bij Spuiten en Slikken, in een gesprek over aanrandingen in het uitgaansleven. Volgens een niet nader te noemen shockblog haat ze “mannen met een mening”. Volgens een niet nader te noemen man met mening is ze een “K3-luisterende fopfeminist”. Beide omschrijvingen slaan de spijker op zijn kop.
Anne Fleur Dekker (1994, Blaricum) had al klein meisje al een mening over alles en een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Volgens moeder zou ze later óf wetenschapper, óf zeehondenredster op de Noordpool worden. Het werd ongeveer dat laatste, want als groot meisje zet Anne Fleur zich in als activist voor mensen- en dierenrechten, online en op de barricades. Ze is uitgesproken intersectioneel feminist en veganist, en klimt graag in de pen op Twitter, allerhande media en als hoofdredacteur van VEGAN Magazine.
Anoek Hofkens (1989) is journalist en volkenkundige. Ze is redacteur bij Opzij en schrijft daarnaast onder meer voor nrcnext, OneWorld en ZamanVandaag. Door te schrijven over ontmoetingen met mensen uit een andere klasse, culturele groep of met een andere sociale status creëert ze meer bewustzijn over hoe we maatschappelijke ongelijkheid scheppen in onze beeldvorming. Wanneer je leest over 'de ander' in haar artikelen kom je er achter dat die helemaal niet zo anders is als dat je dacht, en zelfs op je lijkt. En dan zijn de bijbehorende klasse verschillen ineens veel minder vanzelfsprekend.
Arja van den Bergh is journalist en historica, maar moet toegeven dat ze in die hoedanigheid nooit de stambomen van haar Macedonisch-Servische en Indisch-Frans-Chinees-Nederlandse families heeft uitgezocht. Ze groeide op in een familie van verhalenvertellers en voelt zich daarom al haar hele leven schrijver. Ze is op haar best in archieven, achter een zangmicrofoon en op de culturele barricaden, alwaar ze betekenisvolle verhalen zoekt en deelt. Ze werkte met radio en televisie voor NTR en KRO-NCRV, bouwt aan de journalistieke toekomst als programmamaker voor het Expertisecentrum Journalistiek, organiseerde het succesvolle Oost-Europese Overlastfeest en was mede-oprichter van het populaire muziekblog Nummer van de Dag.
Aybala Carlak (1993) is freelance journalist, spreker en binnenkort ook regisseur. Ze schrijft graag over zowel de islam, als over alles wat onder populaire cultuur te scharen valt (hiphop, mode en films, bijvoorbeeld). Ze noemt zichzelf geen feminist, maar ziet de islamitische gemeenschap wél graag terug in het publieke debat over vrouwenrechten en heeft zich tijdens haar inmiddels afgeronde studie Media en Cultuur (aan de Universiteit van Amsterdam) verdiept in islamitische kunst en filosofie. Voor haar bachelorscriptie heeft ze vertogen van jonge Turkse Nederlanders, over de berichtgeving van Nederlandse nieuwsmedia geanalyseerd. Ze is zelf dan ook een Turkse Nederlander, opgegroeid in Twente, wonend in Amsterdam. Ze houdt van lezen, musea bezoeken, koken en rappen (geen grap).
Barbara Nieuwkoop is een gretig mens. Ze werkt, leest, reist, denkt en kijkt om zich heen. Ze is onrustig en heeft een ongebreidelde interesse in alles dat afwijkt van het cliché. Ze kijkt met analytische scherpte en vrolijke nieuwsgierigheid naar de wereld en naar zichzelf. Elke wending is een onderzoek, elk onderzoek is een verrijking. Als iets haar interesse heeft is ze bereid onmiddellijk de sprong te wagen. Ze is niet bang, ze heeft een wakker hoofd en is vol vertrouwen. Op die manier voedt ze ook haar kinderen op, al is er bij dat opvoeden niet veel sprake van een plan. Het is intuïtief, opgewekt en niet altijd consequent. Ze disciplineert ze niet, want ze vindt 'kinderen zijn geen hondjes'. In plaats daarvan probeert ze ze de ruimte te bieden om zichzelf te zijn, zoals ze ook voor zichzelf steeds zoekt naar de juiste omstandigheden om volkomen in haar element te raken. Ook dat is geenszins een uitgestippeld pad. Trial and error, vele ballen in de lucht; er graag steeds nieuwe ballen bij opgooiend.
Brenda Stoter Boscolo, 31, is een journalist die al jaren door het Midden Oosten reist. Ze is opgegroeid in een multiculturele wijk in Rotterdam Zuid. Als klein meisje propte ze zich vol met baklava, playbackte ze Turkse liedjes en was ze verliefd op tekenfilmheld Aladdin. Sinds 2010 werkt ze als freelance journalist in binnen- en buitenland. Ze schreef (en schrijft) onder meer voor Al-Monitor, Al Jazeera, De Tijd, MO*, De Groene Amsterdammer, het AD en Trouw. Onderwerpen waar ze het meeste over schrijft zijn: vrouwenrechten in het Midden-Oosten, Syrische vluchtelingen(kinderen) en vrouwen die zich bij IS hebben aangesloten. Sinds de Arabische Lente is ze rond de dertig keer afgereisd naar landen als Egypte, Jordanië, Noord-Irak en Turkije.
From the very nation that brought you Chimamanda Ngozi Adichie comes Chinello Nkiru Ifebigh 1975, de andere feministisch maar gelukkig ook compleet gestoorde landgenoot. Chinello woont sinds 1996 in Nederland nadat zij in een Nigeriaans verwend nest is opgegroeid. Zij is al jaren foodondernemer, is co-eigenaar van het exclusieve merk Mama Djambo’s Fine Foods en is alleenstaande moeder van vier bloedmooie pubers. Wanneer ze niet bezig is met de Food Whisperer uit te hangen wil ze wel eens in haar pen kruipen om het een en ander van zich af te schrijven. Chinello is naar eigen zeggen een loner, natuurmens en een natural sensualist. Ze heeft het een en ander van de wereld gezien, is geen teamspeler maar wel een heuse Voodoo Queen. Ze heeft jaren geleden vrede gesloten met haar inwendige muses: the mad woman in de attic en the wild woman in the cellar. Op Twitter: @Chinello
Clara van de Wiel (1987) groeide op in Nijmegen en woont sinds 2006 in Amsterdam, waar ze aan de UvA geschiedenis en filosofie studeerde. In 2013 studeerde ze af op een 40.000 woorden tellende verhandeling over etiquette en briefcultuur in het achttiende-eeuwse Duitsland: een pareltje dat waarschijnlijk nooit meer geëvenaard gaat worden. In 2011 begon ze als leerlingredacteur bij universiteitsblad Folia, waar ze vanaf eind 2014 enige tijd hoofdredacteur was. Ondertussen liep ze tevens een paar maanden stage bij de Volkskrant in New York. Inmiddels is Clara freelance journalist, webredacteur bij Vrij Nederland en presentatrice bij AmsterdamFM.
Clarice Gargard (27) is journalist, publicist en presentator (o.a. AT5, NTR, VICE, VARA). Zij specialiseert zich in sociaal-maatschappelijke onderwerpen zoals jongerenparticipatie, culturele en seksuele diversiteit en genderpolitics. Clarice past niet in hokjes en vermijdt die ook altijd tijdens het shoppen. Ook heeft ze liever niet dat je haar op gedempte toon met 'hello Clarice' aanspreekt. Wel houdt zij van ijsblokjes, zoetigheid en haar bijnaam 'Clareesi'.
Clarissa van Deventer is een overenthousiaste huppelnerd met een licht sarcastische schrijfstijl en een nieuwsgierig aagjeshart. Ze werkt als freelance journaliste en copywriter. Ze studeerde aan de School voor Journalistiek en aan Universidad de San Pablo CEU in Madrid. Houdt van het woord ambigu. Houdt niet van het woord aardig.
Daantje Bons (1987) is dol op beeld en maakt dan ook graag eigen werk als fotograaf. Ze omschrijft haar werk als een combinatie van zoete esthetiek met een rauwe inhoudelijke binnenkant. Rolpatronen, ideaalbeelden en vrouwelijkheid behandelt ze graag in haar werk. Een ander belangrijk element is humor, hiermee maakt ze lastige onderwerpen toegankelijk waardoor er meer ruimte voor discussie ontstaat. Andere spannende weetjes over haar: ze is een punker, veganist, houdt van tatoeages en ziet de kat als perfect symbool voor feminisme.
Daphne Heijdelberg (1990) groeide op in Amsterdam, waarvan de eerste vijf jaar in een woongroep, waardoor ze een licht overdreven gevoel voor samenleven meekreeg. Op haar zestiende vertrok ze daarom voor twee jaar naar een afgelegen heuvel in het westen van India om daar met tweehonderd jonge mensen van zestig nationaliteiten bomen te planten en in kringetjes hand in hand liedjes over wereldvrede te zingen, en daarnaast haar school af te maken. Via een omweg langs Schotland, Leipzig, Addis Ababa, Wenen en een korte stop in thuishaven Amsterdam is ze nu gelukkig in Brussel.
Daphne Werner is van huis uit een literatuurwetenschapper. Ze gelooft dat het analyseren en interpreteren van motieven, personages en verhaallijnen ons handvatten geven om menselijke interactie te begrijpen. Na twee dode-talenstudies, Keltisch en Middeleeuws-Latijn, is haar interesse verschoven naar pop culture. Ze is werkzaam in de vertaalwereld als projectmanager bij een vertaalbureau.
Daphny Scholsberg (26) is dol op kunst en mode. Ze schreef voor Spunk, Elle, Blend en is nu in verwachting van haar eerste gremlin. Voor Vileine deelt ze haar meest basale en verfijnde modekennis zodat je efficiënter met je garderobe kunt omspringen, geld overhoudt, een leven hebt en er nog steeds te gek uitziet - net als zij.
Devika Partiman (1988) is sociaal activist en organisator. Of ze nu een festival organiseert, een stuk schrijft of een campagne uitvoert: ze zet iets neer omdat ze gelooft dat dat nodig is. Mede dankzij haar biculturele achtergrond, ambitie en een beetje mazzel, lukt dat vaak ook. Zo zet ze zich in voor een racisme-vrij Sinterklaasfeest, en richtte ze in februari 2017 haar eigen stichting Stem op een Vrouw op, om de politieke emancipatie en representatie van vrouwen in Nederland te bevorderen.
Esra Dede is 25 en zij is een geboren en getogen Amsterdammer met Turkse Roots. Geboren in de Spaarndammerbuurt om precies te zijn, waar zij opgroeide tussen de ish-sprekende kinderen. Esra weet al vanaf haar negende dat ze iets met mensen wilde doen. Tegenwoordig is zij dan ook een Geneeskundestudente aan de Universiteit van Amsterdam. Eigenlijk zou ze lijkenschouwer moeten worden in Suriname, omdat haar achternaam daar "Dood" betekent, maar Esra ambieert een carrière in de psychiatrie. Esra wist al vanaf haar negende dat ze iets met woorden wilde doen, toen ze haar eerste zelfgeschreven verhaal in de klas ging voorlezen. Tegenwoordig schrijft ze verhalen voor OneWorld, Frontaalnaakt en Joop. Ze vertelt ook verhalen op verschillende podia.
Eva Hilhorst wilde fotograaf worden, maar kwam er tijdens haar studie op de kunstacademie achter dat ze met de combinatie van tekeningen en tekst beter verhalen kan vertellen. In Brussel, waar zij zes jaar woonde is zij zich gaan toeleggen op het journalistieke beeldverhaal. In 2015 initieerde zij Drawing the Times, het internationale platform voor graphic journalism. Hier brengen tekenaars van over de hele wereld achtergronden bij het nieuws in beeld, waarin zij met hun unieke handschrift een persoonlijke betrokkenheid bij het onderwerp laten zien en door middel van beeld ingewikkelde zaken inzichtelijk maken.
Fee Overbeeke is beeldmaker en gebruikt menig medium om haar meningen en verhalen tot uiting te brengen. Als dromer en denker draait haar hoofd overuren op regelmatige basis over mensbeelden, seksualiteit, hokjes denken en nog veel meer. In haar afstudeerscriptie bij ArtEZ hogeschool voor de Kunsten ging zij op zoek naar de invloed van de digitale media op onze identiteit. Een belangrijk en nog altijd erg actueel onderwerp. Ze is geïnteresseerd in de mate waarin digitale apparaten en omgevingen ons leven beïnvloeden en ons vormen.
Floor Bakhuys Roozeboom (32) verpestte van jongs af aan al graag de sfeer aan tafel door van elk gesprek een avondvullend debat te maken. Tegenwoordig buit ze die onhebbelijkheid uit als journalist door met regelmaat het waarom der dingen te bevragen. Zo heeft ze een vaste discussierubriek in Glamour, analyseert trends voor Adformatie en Communicatie en fileert graag de symptomen van de tijdsgeest voor opdrachtgevers als De Volkskrant, Volkskrant Magazine, LINDA, JFK en RTL Nieuws. Ze studeerde Dramaschrijven, Literatuurwetenschappen en Journalistiek en ontwikkelde zo de handige vaardigheid om zelfs over haar tv-serieverslaving pretentieuze praatjes te verkondigen.
Tijdens haar studie geschiedenis in Groningen maakte Franka Hummels de documentairefilm ‘Don’t be Slow/ Ne Tarmazi’ (Thankeve Productions 2003). Na haar afstuderen volgde ze de Postdoctorale Opleiding Journalistiek in Rotterdam. Daarna ging ze aan de slag als correspondent voor onder meer het Algemeen Dagblad en Nieuwe Revu in Londen. Terug in Nederland begon ze als freelancer voor verschillende tijdschriften en radioprogramma’s te schrijven. Ook publiceerde ze het boek ‘De Generatorgeneratie’.
Froukje van der Velde (1990) studeerde Culturele Antropologie, gespecialiseerd in Gender & Sexuality aan San Francisco State University. Als antropoloog aan de zijlijn had ze het zwaar. Going native, is meer haar stijl, met zichzelf als eigen onderzoeksinstrument. Van ayahuasca voodoo in Brazilië tot Tantra retreats op Bali. Ze strijdt voor schoonheid, vrijheid en verwondering. Werkt voor de humanistische seksshop Mail & Female. Zingt en schrijft muziek in haar band Flecha Moon. Al haar acties doordrongen met het verlangen naar meer, maar wat precies weet ze zelf ook niet.
Gaya Branderhorst studeerde Wiskunde en Econometrie aan de Vrije Universiteit van Amsterdam en kwam na het behalen van haar Masters terecht in de financiële sector. Na een paar jaar verliet ze de bankwereld gedesillusioneerd voor een positie als ‘Generaal’ van de StoereVrouwen, een beweging die een duurzame economie promoot via fris en hip activisme. Na de financiële crisis voegde ze zich bij De Nederlansche Bank, en droeg als internationaal beleidsmaker bij aan de versterking van globale bankstandaarden om herhaling te voorkomen. Sinds 2014 woont ze in de Verenigde Staten (NY), waar zij werkt als Director bij de multinational KPMG. Zij is nog steeds actief in Nederland, met onder andere de stichting Stop Straatintimidatie, een organisatie die zich inzet voor bewustwording rondom seksuele intimidatie op straat, en pleit voor een boete voor de ergste vormen ervan. Ze woont in een huisje aan de Hudson met drie mannen, waarvan twee kat en één mens.
Hadjar Benmiloud is 26, multicultureel, intersectioneel, en intergalactisch feminist. Ze groeide op in Amsterdam, Parijs, Hollywood en Zutphen en kon pas praten toen ze 1,5 was, maar is daarna niet meer gestopt. Ze heeft sinds 2005 geschreven voor o.a. NRC, Oneworld, De Volkskrant, Viva, FHM, Oh, Opzij, Folia, Atlas/Contact, De Harmonie, was hoofdredacteur van Spunk, selecteerde talenten bij BNN en heeft met radio en televisie gewerkt voor de NPS, BNN/VARA, Endemol, Radio 1 en RamBam. Maar de status quo is saai. Daarom begon ze in 2013 met het definiëren van de nieuwe informele feministische golf, een project dat wegens complicaties met het patriarchaat een beetje uit de hand liep en waar ze dus de hulp van 50 Vileine vrouwen bij nodig had. Maar eigenlijk is 100 beter... Doe je mee? Hadjar@vileine.com
Hannah Hamans (25) durft iedereen het hemd van het lijf te vragen over de meest intieme onderwerpen. Het liefst schrijft ze over seks, want daar weet ze door haar studie alles over. Al jaren bestudeert ze de geschiedenis van seksualiteit en seks in de twintigste eeuw. Ze schreef een scriptie over pedofilie en verdiept zich nu in de seksuele revolutie voor haar researchmaster Geschiedenis aan de UvA. Ze hoopt dat door haar artikelen vrouwen zich net zo vrij in bed kunnen voelen als mannen. Op de basisschool wilde ze al journalist en schrijver worden en riep ze dat ze later de column van Martin Bril in de Volkskrant wilde overnemen. We zullen het zien, maar op dit moment timmert ze hard aan de weg. Ze liep stage bij Het Parool en schreef voor verscheidende media, zoals The Post Online en Folia.
Harjanti Kertokarijo maakt zich graag druk om dingen en deelt dit op Vileine vanuit een intersectioneel feministisch perspectief. Dat intersectionele perspectief pompt daar haar aderen waar een mixje is van Surinaams-Javaans en Belgisch bloed door stroomt. Zij studeert Gender Studies en Zorgethiek.De kennis die ze daar opdoet brengt ze in praktijk door keihard te rellen en te schoppen tegen het patriarchaat. Op feestjes praat ze graag met je over je jeugdtrauma's, in haar vrije tijd verslindt ze liever een boek of twee per week.
Hedwig van Driel (31) is overdag een onschuldig uitziende octrooigemachtigde in opleiding. 's Avonds typt ze erop los: over horror-, fantasy-, science fiction- en cultfilms voor filmtijdschrift Schokkend Nieuws, over popcultuur op haar blog, en op Twitter over feminisme, strips en haar katten. Ze leest alles wat los en vast zit, van romance novels tot zware literatuur, kijkt zoveel series als mogelijk is en gaat niet zou vaak als ze zou willen naar de film.
Heidi Dorudi (52) is filosoof, mensenrechtenactivist en intersectioneel feminist. Ze is het beste te omschrijven met de woorden van de graffitikunstenaar Laser 3.14: “Let me know the rules, so I can ignore them”. Van genderrollen en ‘hoe iets hoort’ trekt ze zich dus heel weinig aan. Reeds op 12-jarige leeftijd verkondigde ze vastbesloten nooit te gaan trouwen. Op haar eigen website www.dorudi.nl publiceert ze niet alleen artikelen en essays over de filosofie van haar ‘oude, dode en dierbare vrienden’, maar ook over Islamitisch Feminisme in het Midden Oosten. Daarnaast is ze mede-oprichter van de Stichting Stop Ecocide die zich richt op het internationaal strafbaar stellen van ecocide: de grootschalige beschadiging en vernietiging van de ecosystemen op aarde.
Helene Christelle, maar voor haar vrienden gewoon Christella. Ze telt 23 rebelse levensjaren tussen Kigali, Eindhoven en Brussel. Op een koude lenteochtend landde ze als vluchteling in Nederland. Vier jaar geleden verhuisde ze naar de Europese hoofdstad met de droom om diplomaat te worden. Want diplomaten, die redden de wereld. Inmiddels weet ze wel beter en redt ze die wereld op eigen houtje. Hiervoor vertegenwoordigde ze de Europese Unie tijdens de G(irls)20. Er kwamen nieuwe passies op haar pad: storytelling en kansen bieden aan jonge ambitieuze vrouwen. Ze is politieke wetenschapper in spé, president bij IamSHERO.eu en heeft een passie voor schrijven en nieuwe media. Als zwarte vrouw afkomstig uit een voormalig Westerse kolonie, gaat ze bij Vileine feminisme dekoloniseren.
Imme Visser komt net uit haar Master Creative Writing gerold. Een classic quarterlife-crisis geval (ja, ze wordt honderd), aspirant schrijver: ze had die dingen eigenlijk moeten omwisselen. Picknicks en vreemde katten aaien zijn hobby’s, naar verre landen vluchten noodzaak. Ze leeft op dit moment als een nomade. Ze vindt M.I.A. de allercoolste vrouw op aard. Popcultuur is belangrijker dan je denkt. Verder gelooft ze in aardig zijn. En in kwetsbaarheid. En vooral in intersectionalisme.
Inte Gloerich (1987) werkt bij het Institute of Network Cultures aan projecten over digitale technologie en de maatschappij. Ze studeerde eerder twee jaar Grafisch Ontwerpen (ArtEZ Arnhem) en behaalde een BA in Media Studies en een MA in New Media & Digital Culture van de Universiteit van Amsterdam. Bij bioscoop / restaurant / club Studio/K deed ze bestuurservaring op en ze werkte mee als research facilitator bij de Winter School van het Digital Methods Initiative. Op vrijwillige basis heeft ze meegeholpen aan de organisatie van Hacks/Hackers Amsterdam evenementen.
Iris Smulders is 26 jaar oud, woont in Amsterdam met vriend en kat, werkt voor de overheid door het hele land. Wilde als 6-jarige pizzabakker worden, zag daar toch weer van af. Houdt zich sinds 2013 bezig met sociale zekerheid en handhaving. Wil alles weten over wat de ander drijft. Neemt het op voor de underdog. Wilde als 25-jarige Kinderombudsvrouw worden, zag daar toch weer van af. Houdt van Britse humor, heeft Brabantse dorst, danst op Bajan muziek. Horrorfanaat. Zingt vals. Doucht lang.
Jamili (30) vindt het belangrijk dat mensen die weinig gehoord worden een podium krijgen. Daarom vervult deze secretaresse (m) van Vileine vooral ondersteunende taken achter de schermen. Daarnaast kan hij als voormalig student Engels ook vertalen, dus onder vertaalde artikelen zou je zijn naam kunnen aantreffen. Soms, heel soms, klimt hij zelf in de pen.
Jantine Broek (24) groeide op met een liefde voor dinosaurussen, boeken en rockmuziek. Ze studeerde Engelse Taal en Cultuur aan de Universiteit Utrecht en rondde dit jaar haar master Writing, Editing & Mediating aan de Rijksuniversiteit Groningen af met een scriptie over feminisme in romans over de Tweede Wereldoorlog. In haar vrije tijd schopt ze graag tegen het patriarchaat en tegen stootkussens in de sportschool, leest ze alles van Homerus tot Caitlin Moran, schrijft ze over kunst, geschiedenis en literatuur op haar blog, dwaalt ze door musea en beklimt ze bergen in verre landen. Je kunt haar ook vinden als vrijwilliger bij vrouwenboekhandel Savannah Bay in Utrecht.
Jinwen Omar geniet van de titel eeuwige student en is daarom op dit moment bezig met een master Gender Studies aan de UU en een master Filosofie aan de UvA. Bij Vileine gaat ze aan de slag als toegewijde stagiaire om de fijne kneepjes van het vak te leren. Na al dat theoretische gezwoeg is zij klaar voor wat modern feminisme in de praktijk. Zij is begaan met de wereld en werkt graag mee aan een inclusieve samenleving voor iedereen. Zij kan zich vinden in de intersectionele en diverse aanpak van het modern feminisme om dit te bewerkstelligen.
Jop de Vrieze (1983) schrijft menselijke verhalen over wetenschap, voor onder meer De Volkskrant, NRC, De Correspondent, Marie Claire en het internationale Science Magazine. Zijn hart ligt bij maatschappelijke en alledaagse onderwerpen, van het voeden van je darmflora (in zijn eerste boek Allemaal Beestjes, verschenen in 2014) tot het verwerken van verlies en het omgaan met vrienden. Daarbij houdt hij ook zijn eigen leven regelmatig tegen het licht. Dat maakt hem tot een ware leefstijlkunstenaar, psycholoog en filosoof van de koude doch welgeïnformeerde grond. Hij kijkt voorbij de grenzen van het stereotype mannelijke. Voor De Correspondent werkt hij aan een serie over mannelijkheid en samen met Stephan van Duin schreef hij het boek De Karakterman, het ultieme leefstijlboek voor mannen: een gids vol wetenschappelijk verantwoorde inzichten en tips voor het mannenleven. In 2014 was hij winnaar van de VWN prijs voor beste wetenschapsjournalistieke productie en in 2015 werd hij nummer 2 bij de European Science Journalism Awards.
Jouman Fattal (24) is actrice, theatermaker en schrijfster. Haar Syrische roots geven haar een 'lekkere multiculti' manier van kijken op de maatschappij, maar dat uit zich vooral in een grote identiteitscrisis. Vanaf 2011 verschenen haar columns op Spunk en Joop.nl en was ze regelmatig op de radio te horen bij BNN - VARA. Op het scherm is ze o.a. te zien in Flikken Maastricht, Moordvrouw en Project Orpheus (2016). Maar vooral te zien als o.a. verwarde feminist, held op sokken, hoopvolle romanticus en hobby-activist.
Kevin Heller is geboren in Eindhoven en op zijn 18e verhuisd naar Utrecht om zich te storten op een studie Journalistiek en Voorlichting, om vervolgens om de 2 jaar te switchen van Journalistiek naar Algemene Letteren en weer terug. Studie nooit afgemaakt, want lege panden kraken en actievoeren tegen Neo-Nazi’s, dierenbeulen en “Het Kapitalisme“ was veel belangrijker. Naast schoppen tegen het establishment en kaalkopjes heeft hij ook altijd veel geschopt tegen stootkussens en sparringspartners als vechtsporter en instructeur. Jarenlang heeft Kevin zijn eigen Krav Maga school gehad in de hoop kwetsbare mensen wat weerbaarder te maken. Na vele jaren Donald Duck-achtige banen te hebben gehad heeft hij eindelijk zijn expertise gevonden in het uitsmijten.. ahum.. sfeerbeheren... in het Amsterdamse nachtleven bij clubs als de Sugar Factory en meer recentelijk De Marktkantine. Strijden tegen allerlei vormen van onrecht is nog steeds een rode draad in zijn leven.
Kim Raven schrijft graag mooie zinnen met nog mooiere inhoud, daarom blogt ze soms wat en was ze columnist bij Expreszo en Gay.nl. Bij Vileine schrijft ze weer columns. Ze is 30 jaar, woont niet in Amsterdam, heeft twee katers, een vriendin en houdt van al die clichédingen, zoals films, series, theater, musea, muziek, maar ook van tot het gaatje gaan met sporten, boulderen, sportklimmen in de natuur (geen tijd en geen rotsen in Nederland, dus niet zo vaak) en hard rijden (vooral als het niet mag). Ze houdt niet zo van hokjes, dus: "hoi ik ben Kim".
Léonie Sijbring is criminologe in spé. Momenteel studeert ze af op het onderwerp ‘vrouwelijke zedendelinquenten’ aan de universiteit Leiden. Ze staat op Twitter o.a. bekend om haar rode haren, maar Vileine ging eens met haar praten en wat bleek: ze bleek zomaar een stel fantastische hersens en pennen te hebben!
Linda Kloosterboer is mediawetenschapper, journalist en een politieke junkie. Een nomadische levensstijl is haar op het lijf geschreven, waardoor ze niet alleen regelmatig van baan maar ook van woonplaats gewisseld is. Als journalist was ze werkzaam bij BNNVARA waar ze programma’s maakte voor NPO Radio 1 en later als online journalist voor de opiniesite Joop.nl. Recentelijk rondde ze haar postdoctoraal af aan het Clingendael Instituut. Als politieke junkie deelt ze voor Vileine haar shots, want alleen gebruiken is zo ongezellig.
Lisa Smit (23) is al meer dan de helft van haar leven actrice in film en tv, maar om op het toneel te staan is ze te schijterig. Ze studeert naast haar werk Literary & Cultural Analysis aan de UvA met keuzevakken in onder meer Gender & Seksualiteit, huilt steevast bij elk tv-programma wat ze ziet - zij het het Journaal of Dr. Phil - dus kijkt maar helemaal geen tv meer. Ze beschikt over wat in de volksmond genoemd wordt een ‘resting bitch face’, is altijd alles kwijt en kan nooit kiezen wat ze wil eten als ze een menukaart voor zich heeft - laat staan wat ze moet doen met haar leven. Haar moeder was een Dolle Mina tijdens de tweede feministische golf en Lisa zelf was altijd feminist, gewoon omdat ze zei dat ze dat was. Tot ze voor Vileine mocht schrijven.
Liselore van der Zweth is haar carrière ooit begonnen bij Athenaeum Boekhandel en heeft vervolgens als redacteur en PR-manager gewerkt bij diverse instellingen en uitgeverijen. Sinds 2014 is zij freelance redacteur en journalist. De liefde voor boeken heeft haar nooit verlaten, vandaar dat zij voor Vileine wekelijks recensies schrijft over feministische klassiekers. Liselore is een vredelievend anarchist en een brainstormjunkie vol creatieve ideeen. Als ze niet aan het lezen of schrijven is, knuffelt ze graag met haar twee honden of probeert ze haar brein te kalmeren met meditatie.
Lonneke van Genugten is hoofdredacteur van OneWorld, magazine voor mensen die mondiaal denken en groen doen. Ze studeerde Nederlandse en Zuid-Afrikaanse letterkunde en werkte onder andere bij de NOS en was vaste vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk.
Lotte Valk (26) is nieuwsgierig en leergierig. Twee jaar geleden studeerde ze af aan de Universiteit van Tilburg, maar ze kan het niet laten om alsnog hier en daar nog een (online) cursus te volgen. Op de vraag welke richting ze in wilt gaan met haar carrière antwoord ze “alle richtingen”. Momenteel werkt ze onder de noemer Lotte Concepts dan ook als visagist, web-developer, SEO-analyst en social media-moderator. Ze heeft een voorliefde voor sociologie en culturele wetenschappen, en probeert ‘de mens’ zo goed als het kan te begrijpen; het liefst onder het genot van een glaasje wijn en bitterballen.
Nasty woman en soms kattenvrouwtje. Maartje Geels groeide op in de Zeeuwse klei en werkt als journalist bij verschillende media. Haar masterscriptie aan de Universiteit van Utrecht ging over diversiteit in de journalistiek.
Mapke de Boer (28 jaar, wonende te Amsterdam) is programmamaker voor onder andere ‘De Slimste Mens’. Ze studeerde aan de School voor Journalistiek in Utrecht en aan Carleton University in Ottawa, Canada. Ook deed zij een traineeship op de persafdeling van het Europees Parlement in Brussel. Aan deze ervaringen in het buitenland heeft zij een ware reisverslaving overgehouden. Aan haar ervaringen in Nederland trouwens chronisch feminisme.
Marianne Nykjaer wilde als kind altijd zeemeermin worden, maar werd uiteindelijk plussize model en bodypositive blogger. In haar vrije tijd squat ze graag 120 kilo, leest ze thrillers (maar altijd het laatste hoofdstuk eerst, dan is het minder eng), zit ze schandalig lang in bad en houdt ze lange rants over het gebrek aan diversiteit in de modewereld. Ze is parttime glitterprinses, parttime badass en fulltime awesome, en zou het geweldig vinden als alle vrouwen zichzelf ook awesome konden vinden. Haar ultieme droom is dat bodypositivity zo diep doordringt in alle lagen van de maatschappij dat een hele generatie meisjes kan opgroeien tot vrouwen die nooit zorgen hebben over hun gewicht, bikinibody, striemen of putjes in hun billen.
Marije Verheij, 27 jaar, observeert en absorbeert alles wat beweegt en stilstaat. Met extra voelsprieten voor seksisme. Vindt dat niemand zich hoeft te verantwoorden over hun gender of geaardheid. Platbranden die kast. Als Cultureel Maatschappelijk Vormer viel ze iedereen al lastig met pleidooien over gelijkheid. Om dat officieel te mogen doen, werd ze docent Omgangskunde. Omdat ze zelf ook nooit genoeg geleerd heeft, gaat ze op zoek naar de oorsprong van alledaagse gendernormen. Inmiddels werkt ze als bedrijfsleider in de klimwereld, een echt mannenbolwerk. Voer voor menig observatie en discussie. Marije wil af van ‘hoe het hoort’. Liever gisteren dan vandaag. En laat haar tepels zien aan elke blanke man die beweert dat feminisme niet meer nodig is.
Maud Wiemeijer is afgestudeerd in Theaterwetenschap aan de UvA en is aspirerend scenarioschrijfster. Ook dicht ze wel eens, of schrijft ze proza. Als ze maar over dingen kan schrijven die haar bezighouden. Feminisme is hier één van. Andere dingen die haar bezighouden zijn films, theater, kattenvideo’s en wat Cate Blanchett op dit moment aan het doen is.
Mei Vandenberghe is Thais van origine, Europees door opvoeding en kosmopolitisch qua mindset. Where East meets West, zo leest het verhaal van Mei. Als eerste doorbrak ze (in België) het taboe omtrent adoptie, via een blog dat intussen meer dan 12.000 bezoekers kent en waarlangs ze een lans breekt voor de eerste generatie geadopteerden wereldwijd. Dit initiatief leidde tenslotte tot haar eerste kindje: een boek in wording (memoires). Reeds 10 jaar werkt ze gepassioneerd voor internationale media, waaronder Reuters. Momenteel verdeelt ze haar tijd tussen Dallas, (bij haar partner) en Bangkok, waar ze als journaliste/social media manager werkzaam is voor Aziatische en Europese (media)bedrijven. Als er tijd overblijft, struint ze graag lokale markten af op zoek naar trends uit Azië voor haar fairtrade exportbedrijfje.
Van Puffelen tracht te leven naar het adagium "gelijke rechten voor anderen betekent niet minder rechten voor jou. Het is niet taart." Studeerde aan de VU, UU en UvA filosofie, religiewetenschappen, sociologie en literatuurwetenschap met allemaal een specialisatie in genderstudies. En ze schrijft, edit en haat iets, zoals het een brave feminist betaamt, namelijk meritocratie.
Meredith Greer organiseert de Museumnacht van Amsterdam en is hoofdredactrice van het online magazine Nachtbrakers. Daarvoor schreef ze voor hard//hoofd en liep ze stage bij Vrij Nederland. Ze houdt van feestjes met kunst, langzame films, korte verhalen, lange artikelen, goede series en gifjes.
Mia Fazecas is een van oorsprong half Roemeense, half Hongaarse. Momenteel is ze gestrikt door omroep NTR voor community management en social media expertise. Als afgestudeerde crossmedia journalist met een voorgeschiedenis in product design is ze al een paar jaar aan het 'omroephoppen’ door de mazen van het wereldwijde web als online redacteur en content maker. Mia heeft een passie voor trends in technologie en multimedia, innovatie, popcultuur, kunst, niches, internet obscuriteiten en de moderne liefde. In een vorig leven maakte ze soundscapes.
Mina Etemad is filmmaker, maar studeerde af in de Nederlandse letterkunde. Nu maakt ze eigen videoproducties, werkt bij Folia en houdt ervan om teksten te redigeren. Haar grootste zwakte is haar empathie, al vindt ze het ook wel een teken van menselijkheid dat ze kan huilen om te schattige katten, een dansvoorstelling of onrecht.
Nikki Veldkamp is vers afgestudeerde antropologiestudent, heeft een passie voor zo ongeveer elk onderwerp binnen deze discipline, maar ook nog voor fotografie en schrijven – en daardoor heeft ze nog geen idee welke kant ze op moet in het leven. Nikki komt uit Limburg, maar woont al een tijd in Amsterdam, met een identiteitscrisis tot gevolg die zich uit in een voorliefde voor Limburgse vlaai en sojacappuccino’s. Momenteel zet ze zich in voor vrouwenemancipatie en doet ze genderonderzoek bij platform ZijN. Bij Vileine schrijft ze over haar unieke ervaringen als lesbienne en probeert ze op die manier bloot te leggen hoe een afwijkende seksualiteit en geaardheid als vrouw niet altijd zo geaccepteerd is als we denken.
Paula Lina is een 26-jarige freelance redacteur. Ze werd geboren in Groningen en verhuisde op jonge leeftijd naar Zuid-Limburg, om via Tilburg met een omweg in Amsterdam te eindigen. Als klein meisje wist ze al dat ze schrijver wilde worden. In 2014 studeerde ze af als journalist met een multimediaal portfolio. Ze heeft gewerkt als verslaggever voor de KRO en is chef audio bij hard//hoofd. Naast journalist is Paula ook multi-instrumentalist; ze speelt viool, gitaar, piano, een beetje mandoline en ze zingt.
Petra Kramer (1977) heeft geen flitsende bio. Online is ze een winnaar, maar offline een fucking loser. Compleet met buren die hun kinderen leren dat ze een freak en een travestiet is. Sinds haar coming out is ze beroepswerkloze en derhalve fulltime internetjunk. Van 2006 tot 2010 had ze een leuk bijbaantje als eerste transseksuele gemeenteraadslid. Na de basisschool heeft ze geen enkele opleiding afgemaakt. Je kunt haar schrijfsels vinden op sargasso.nl, krapuul.nl, spreeuwen.nl, anonymissexpress.cyberguerrilla.org en natuurlijk hier. Haar eigen blog vindt je op meedogenloos.nl.
Philippa Raphet Meeng studeerde Engels aan de UvA en Islamic & Middle Eastern Studies in Edinburgh. Voor haar masterscriptie deed ze iets met gender en queer theory in het Midden Oosten, wat haar stoffige historici professoren niet zo konden waarderen. Tegenwoordig woont ze in Frankrijk, is ze overdag hulpverlener en vertaalster, maar besteedt ze haar vrije tijd liever aan veel lezen, veel Netflix, paardrijden en andere mensen ervan overtuigen dat feminisme geen vies woord is.
Priscilla Overbeek (25) is een afstuderend en aanstormend journalist. Ze vertelt graag en veel en doet dat via woord en pen. De TV is haar favoriete medium en daarom loopt ze stage bij AT5. Priscilla zet zich in voor vrouwen, mannen, holebi's en transgenders, allochtonen en autochtonen, flora en fauna. Een grote levensverbeteraar en -genieter. Ze heeft een enorm ochtendhumeur en rookverslaving.
Raounak Khaddari begon haar studentenleven op de kunstacademie, die vervolgd werd door Nederlands aan de UvA en aangevuld wordt met Sociologie. Ze heeft een hekel aan benoemen en aan onderscheiden en is verliefd op geschreven teksten die geluid laten horen. Omdat er veel informatie wordt gedeeld vindt Raounak het extra interessant om te kijken naar wat er juist niét gedeeld wordt of wat er bewust wordt weggelaten.
Riva [Rivi] Godfried (1988) heeft in 2014 de Researchmaster Comparative Literary Studies afgerond aan de Universiteit Utrecht. Sindsdien geeft ze college bij dezelfde instantie in wetenschapsfilosofie en de geschiedenis van racisme. Ze heeft een collectief voor schrijvers opgericht genaamd Lettervlucht, treedt daarbij op met de act ‘portretdichten’ en organiseert maandelijkse schrijverscafés in Utrecht. In het dagelijkse leven spreekt ze zich uit over alle vormen van onrecht, maakt ze zinnige tekeningetjes, schrijft ze korte verhalen en doet ze aan dansimprovisatie.
Sabrina Lameche (24) is net afgestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam ( Master European Studies). Ze is in Parijs opgegroeid en op haar negentiende naar Amsterdam verhuisd. Pas toen ze in Amsterdam ging studeren werd ze zich bewust van haar kleur en achtergrond. Haar interesse voor identiteitskwesties komt hier voor een belangrijk deel uit voort. Haar beeld van Amsterdam was progressief, ook omtrent de positie van de vrouw. Toch bleek dat beeld niet te kloppen, zo vond ze het bijvoorbeeld apart dat veel Nederlandse vrouwen thuisbleven om voor de kinderen te zorgen, dat was in Frankrijk wel anders.
Sabrina Simons (1981) studeerde Media en Cultuur aan de UVA en deed ruim 6 jaar ervaring op bij Vice Media. Daarvoor werkte ze als achter de schermen bij verschillende televisieprogramma's, bij reclamebureau PPGH/JWT en bij een PR-bureau. Bij Vice groeide haar liefde voor het vertellen van verhalen in verschillende vormen. De honger naar meer lijkt nu gestild te worden met haar eigen contentplatform Mindshakes. Toch voelde ze ook de behoefte om meer te schrijven, juist ook vanuit een vrouwelijk en feministisch perspectief en een ongematigde interesse in de wereld waarin we leven. Ze woont in Amsterdam met haar vriend en hun twee katten Husky en Sade.
Sanne Rispens (33) is freelance journalist, kunsthistoricus en heeft een ongezonde obsessie met misdaad. Ze werd feminist tijdens haar studie, toen ze het schilderij Judith Slaying Holofernes (1614) voor het eerst zag. Sanne schrijft over kunst, dood en verderf en mode, en deed dit al voor hard//hoofd magazine, Marie Claire en Kunstbeeld. Ze woont in Amsterdam met twee poezen, een man en een baby.
Santi van den Toorn (1989) is techneut en maatschappijkritisch. Zij studeerde Civiele Techniek, Gender Studies en International Development. Nu houdt ze zich bezig met minimalisme, feminisme (o.a. mede-oprichter van Stem op een Vrouw) en IT projecten. In haar leven is niets zwart-wit waardoor vrijwel alles uitloopt op een existentiële discussie, of crisis, over het relatieve concept ‘waarheid’. Ze kan niets met sociale conventies of traditionele rolpatronen behalve er keihard tegen aanschoppen. Ooit hoopt zij op een boerderij te wonen en zelf kaas te maken.
Sarah Harkink (1987) werkt als regisseur en editor voor een productiebureau in Amsterdam. Hier maakt ze keurige webcontent. Maar soms maakt ze ook eigen films. Haar favoriete onderwerpen zijn; underdogs, seks en Zambia. Voor HUMAN maakte ze de film ‘Alexandra’ die op het IDFA en NFF in de prijzen is gevallen en het gesprek heeft geopend over meisjes in jeugdgevangenissen. Op dit moment is ze druk bezig met het groeien van twee jongetjes in haar buik. Dit ziet ze als haar grootste, belangrijkste en meest bijzondere project tot nu toe.
Selma Zijlstra is redacteur/journalist bij Vice Versa, journalistiek platform over mondiale samenwerking. Bij Vice Versa schrijft ze onder meer over geweldloos verzet en vrouwenrechten, meestal met een focus op Afrika, Azië, Latijns-Amerika, het Midden-Oosten of Europa’s oostgrenzen. En waar het kan, reist ze daar ook graag naar toe. Ze heeft een rotsvast geloof in de ‘macht van de burger’ om machtsstructuren te veranderen, niet in de laatste plaats die van het patriarchaat.
Shinta Lempers (1986) is altijd op zoek naar verhalen. Bij creative agency Blueprint media is ze dan ook Chief Storytelling. Naast branded content maakt ze bladen en schrijft ze journalistieke stukken voor onder andere DJBroadcast. Ze heeft een fascinatie met het taoïsme, worstelt graag met mannen (in afwezigheid van vrouwen) tijdens Braziliaans Jiu Jitsu, is onbegrensd nieuwsgierig naar alles wat met zelfverbetering te maken heeft, danst graag op dancehall en op haar lijstje #lifegoals prijkt onder andere het doel om meer positieve bewustwording over psychedelica te creëren.
Sietske Roorda (1986) is een kunstcriticus die meestal over hedendaagse beeldende kunst schrijft, vooral politiek geëngageerde kunst, feministische kunst en fotografie. Ze heeft kunstgeschiedenis gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam na een jaar in de Verenigde Staten te hebben gestudeerd aan Ithaca College, New York. Beelden hebben volgens haar de mogelijkheid om een perspectief aan de toeschouwer te bieden waar ze zich voorheen niet bewust van waren. Kunst kan ons daarom over verschillende aspecten van het leven laten nadenken, en ze hoopt de kijker met haar analyses op weg te helpen bij een beter begrip daarvan. Ze schrijft onder andere voor het Financieele Dagblad, Metropolis M, en Tubelight.
Simone van Hulst is programmamaker en gespreksleider. Ze woont en werkt in Rotterdam, de stad waar ze kritisch op is als ware het een geliefde. Literatuurwetenschap is een andere grote liefde, daarmee verkeert ze al bijna een decennium. Haar studerende leven sloot ze af met de onderzoeksmaster Gender & Ethnicity in Utrecht. In programma’s en gesprekken kiest ze voor een onconventionele benadering, ze werkt niet met vaste agenda’s, vragenlijstjes en laat zich graag verrassen door sprekers en gespreksgenoten. Natuurlijk sluimeren er ook literaire projecten op de achtergrond, geen mens is hier tegenwoordig vrij van. Wellicht verschijnt er ooit iets. Haar actuele (al dan niet dode) literaire hulplijnen: Simone de Beauvoir, Virginia Woolf, Susan Sontag, Chris Kraus en Zadie Smith.
Simone van Saarloos (1990) is filosofe, columniste en schrijfster van het boek 'Het monogame drama'. Na haar afstuderen in 2013 werd ze columnist bij nrc.next. Ook presenteerde ze in het Amsterdams academisch-cultureel centrum SPUI25 samen met auteur Niña Weijers van oktober 2013 tot voorjaar 2014 een maandelijkse talkshow, Weijers & Van Saarloos: De seksistische talkshow, met vrouwelijke gasten uit de kunst, cultuur, wetenschap en journalistiek. Van Saarloos was in 2015 de jongste Zomergast ooit.
Stella Bergsma staat beter bekend als Einsteinbarbie en is de schrik van elke chauvinistische Twitterman. Voor Vileine probeert ze deze blaffende honden te bevrienden tijdens een theekransje... Tot nu toe heeft nog niemand gehapt.
Sterre ten Houte de Lange (1991) is socioloog en journalist, gespecialiseerd in gender, seks en relaties. In 2015 studeerde ze af op de vraag 'Waarom praten vriendinnen over mannen?' Ze werkt als redacteur voor het Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken, is onderzoeker bij het kennisinstituut Movisie en schrijft culinaire columns bij Cleeft.nl. Feminisme is Sterre vanaf de geboorte meegegeven. Ze staat erop dat ze niet meer in het huishouden doet dan haar vriend. Gelukkig trotseert ze dit schijnbaar onhaalbare streven met een flinke dosis relativiseringsvermogen en ironie.
Tessa (1993) is occasional klimaatactivist, full-time feminist en kan slecht haar mond houden. Ze ziet zich dus regelmatig geconfronteerd met een "Oh, oh, daar gáát ze weer!" en probeert sinds een aantal jaar de wereld een stukje mooier te maken bij GroenLinks. Ze leest veel en vaak, vindt van van alles wat en heeft soms het gevoel dat ze vooral 'in haar vrije tijd' ook nog moleculaire biologie studeert in Groningen.
Vanaf het moment dat Tessa Hagen (1986) op achtjarige leeftijd een boek van Thea Beckman opensloeg, was ze verknocht aan historische heldinnen als Saartje Tadema en Hasse Simonsdochter. Een stap naar studies geschiedenis in Groningen en Utrecht was snel gemaakt. Op onnavolgbare wijze deed de liefde voor het horen èn vertellen van verhalen haar bij campagnebureau BKB belandden. Aan het werk of niet: Tessa deelt graag verhalen en meningen, met als doel iedereen die het maar horen wil net zo enthousiast te krijgen als zij.
Studenten van de BA opleiding Culturele Antropologie van de Universiteit Utrecht hebben in samenwerking met Vileine de invloed van gendernormen in het dagelijks leven in Nederland aan het licht proberen te brengen. Dit hebben ze gedaan door korte interviews te houden met mensen in de openbare ruimte, aan de hand van verschillende thema’s.
Winnie Hänschen (1986, Amsterdam) wilde als kind heks worden, maar werd bij gebrek aan opleidingsmogelijkheden theatermaker, schrijver en cultureel analist. Ze heeft een passie voor wetenschap en techniek, economie, kunst, zingen, ecologie, de Ander, popcultuur en intermedialiteit, in willekeurige volgorde. Ze werkt bij Science Museum NEMO, heeft een blog op haar eigen site en is bezig met het opzetten van een nieuw festival en een nieuwe theatergroep. Ze leerde schrijven op haar derde en is sindsdien niet meer gestopt. Twee van haar grootste dromen zijn: de komst van nuance in het publieke debat en meeschrijven met een aflevering van South Park. Winnie studeerde theaterwetenschap en comparative cultural analysis, had jarenlang zanglessen en kan nog altijd geen gitaar spelen. Ze werkte voor o.a. de Koninklijke Schouwburg, RASA, Concert- en Congresgebouw de Doelen en de Theaterfabriek. Ze woont in Hoofddorp met een kat (Sven) en een poes (Poes).